การศึกษาก่อนหน้านี้ได้ตรวจสอบกิจกรรมบนใบหน้าและสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์เชิงบวกหลายประการ (สำหรับการตรวจสอบ ดูKreibig, 2010 ) ตามเนื้อผ้า อารมณ์เชิงบวกเชื่อมโยงกับการแสดงอารมณ์อย่างหนึ่ง กล่าวคือ รอยยิ้มของ Duchenne (เช่นEkman, 1992 ) ซึ่งมีลักษณะเด่นคือการกระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อไซโกมาติคัสเมเจอร์และกล้ามเนื้อออบิคูลาริสที่เพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม การศึกษาเมื่อเร็วๆ นี้แสดงให้เห็นว่าอารมณ์เชิงบวกไม่จำเป็นต้องสัมพันธ์กับรอยยิ้มเสมอไป ตัวอย่างเช่นCampos และคณะ (2556)ตรวจสอบรูปแบบการแสดงอารมณ์ของสภาวะ อารมณ์ 8 ประการ ได้แก่ ความสนุกสนาน ความกลัว ความพึงพอใจ ความกตัญญู ความสนใจ ความปิติ ความรัก และความภาคภูมิใจ พวกเขาพบว่าความสนุก ความสุข ความพอใจ ความรัก และความภาคภูมิใจทำให้เกิดรอยยิ้มที่มีความเข้มข้นต่างกัน ในขณะที่ความกลัวและความสนใจไม่ได้ทำให้เกิดรอยยิ้ม การค้นพบนี้และการศึกษาอื่น ๆ ชี้ให้เห็นว่าอารมณ์เชิงบวกไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับรอยยิ้ม แต่อาจเกี่ยวข้องกับรูปแบบการทำงานของกล้ามเนื้อใบหน้าที่แตกต่างกัน (เช่นShiota et al., 2003 ) ในทำนองเดียวกัน อารมณ์เชิงบวกยังสามารถเชื่อมโยงกับรูปแบบกิจกรรมทางสรีรวิทยาที่แตกต่างกัน (สำหรับการตรวจสอบ ดูKreibig, 2010 ) ตัวอย่างเช่น มีรายงานว่าความสุขเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้น (เช่นNeumann and Waldstein, 2001) ไม่เปลี่ยนแปลง (เช่นLevenson, 1992 ) หรือลดลง (เช่นKrumhansl, 1997 ) อัตราการเต้นของหัวใจ (HR) การค้นพบนี้ชี้ให้เห็นว่าสภาวะทางอารมณ์ในเชิงบวกไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับรูปแบบการตอบสนองทางอารมณ์แบบใดแบบหนึ่ง แต่อาจเกี่ยวข้องกับรูปแบบกิจกรรมทางใบหน้าและทางสรีรวิทยาที่แตกต่างกัน